Het persoonlijke leven van Samuel Beckett

Samuel Beckett was de tweede zoon in een vrij welgesteld protestants Iers-Brits gezin. Zijn oudere broer, Frank Beckett, was een gezonde knaap. Samuel daarentegen had wel altijd iets onder de leden en was een huilerig jongetje. Zijn moeder, vrij fanatiek met het protestantisme bezig, was een strenge, humeurige vrouw die het liefst wat teruggetrokken leefde.

In een van zijn kortverhalen, ‘The End’ uit 1946, verwijst Beckett trouwens naar die moeilijke relatie met zijn moeder. Niet meteen met zoveel woorden, maar in een bepaalde passage vraagt een jongetje aan zijn moeder: “Waarom is de hemel zo blauw?”. De moeder antwoordt op een koele manier dat hij zich daar niet te veel vragen bij moet stellen en stuurt hem wandelen. Dit is duidelijk een verwijzing naar het koele karakter van zijn eigen moeder. Toch kan niet gezegd worden dat de twee niet van elkaar hielden. Ondanks hun moeilijke relatie heeft zijn moeder hem altijd gesteund in zijn carrière als schrijver en op het einde van haar leven was het Samuel die zijn moeder in moeilijke tijden bijstond.

Deze moeilijke relatie met zijn moeder heeft ook een invloed gehad op zijn verdere relaties. Hij was een passionele man, op zoek naar een vrouw die aan zijn zijde kon staan, maar toch had hij een zekere bindingsangst. Zo had hij een knipperlicht relatie met de dochter van James Joyce. Eenmaal zij te dicht bijkwam, verbrak hij telkens opnieuw hun relatie. Sommigen beweren dat zij aan een mentale stoornis leed, anderen zien in het gedrag van Beckett de oorzaak van haar mentale instabiliteit. Wat er ook van zij, Lucia Joyce bracht haar verdere leven lang door in instellingen. In januari 1937 raakte Beckett zwaargewond bij een steekpartij. Tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis kreeg hij regelmatig bezoek van Suzanne Dechevaux-Dumesnil, een pianiste en een voormalige tennispartner van Beckett. Een relatie tussen beiden bleef niet lang uit. Trouwen deden ze echter pas in 1961. Toch was zij niet de enige vrouw in het leven van Beckett. Hij hield er heel wat maîtresses op na, waarvan een van de bekendste de schrijfster Barbara Bray was.